كفّاره هاى ذكر شده عبارتند از كفّاره نذر و كفّاره لباس پاره كردن شوهر در مرگ زنش و پدر به پسرش، و كفّاره خراش نمودن زن رويش را كه از آن خون بيايد و كفّاره كندن مويش در مصيبت، اينها در حكم كفّاره يمين (سوگند) مى باشند.
بر اهل قبيله ( عشيره ) واجب نيست كه جنايت ديگران را تحمل كنند ( ديه آن را پرداخت نمايند ) مگر در قتل خطايى محض، كه در اين صورت هم فقط به پسران قاتل و پدر و برادران و عموها و فرزندان آن پرداخت ديه لازم مى شود و آن هم با شرايطى، و از جمله آنها بالغ بودن و عاقل بودن است ( مكلف باشد ) و يكى از شرايط اين است كه آن شخص توانايى بر مشاركت داشته باشد و بتواند سهم خود را از ديه پرداخت نمايد، و شرطهاى ديگرى كه در جاى خودش ذكر شده است و به غير از اينها واجب نمى باشد و وادار كردن آنها به پرداخت چيزى به غير از اين حرام است مگر اينكه خودش با رضايت خودش چيزى بدهد.
در خبرهاى شريف آمده است كه حرام است خوردن آن، زيرا كه آن از مسخ شدگان است، و به جهت اينكه در آن كثافت و خون هست، مهم اين است كه حرمت آن با اخبار اهل بيت (عليهم السلام) ثابت شده است و نظر كردن به علت مهم نيست.
