اين سؤال خيلى روشن نيست. بلى در برقرار شدن شرط، بودن آن بطور متعارف در نزد خريدار و فروشنده در ضمن معامله قصد شده باشد كفايت مى كند و اين به جهت اين است كه ساختار نوع معامله در نزد مردم بر همان روال مى باشد.
بلى بيرون رفتن از خانه شوهر اگر برطرف كردن ضرر از خودش به آن منحصر باشد جايز است، و نفقه اش بر شوهرش واجب است زيرا كه با بيرون رفتن ناشزه نمى شود و اگر از دادن نفقه خوددارى كرد و از او خواست كه به خانه برگردد بدون اينكه از ضرر نرساندن شوهرش خاطر جمع باشد در آنوقت جايز است كه به حاكم شرعى براى خواستن طلاقش مراجعه نمايد.
اگر آنكه كرده است توهين به مؤمن باشد حرام ولى اگر غافل باشد از اين و ملتفت نباشد بر آن آن معذور است و باز خواست نخواهد شد همانطورى كه اگر چيز نجسى را ندانسته بنوشد و يا با غفلت از جنب بودنش به مسجد برود معذور مى باشد
