از آنچه قبلا گفتيم روشن مى شود كه لحنهاى غناء كنندگان را در مجالس روضه خوانى تقليد كردن جايز مى باشد زيرا كه قصد لهو و عبث در آن نيست بلكه مقصود اشك ريختن بر حق پامال شده و جلوه كردن مصيبتى است كه شرعاً خوب و مطلوب است.
1 ـ دارائى آن تقسيم نمى شود ميان اولادش مگر اينكه ده سال از گم شدن او بگذرد.
2 ـ از او ارث نمى برد مگر اينكه ثابت شود كه پدر جلوتر از آن مرده است.
ارث از شوهرش نمى برد مگر اينكه ثابت شود كه شوهرش پيش از آن وفات كرده است.
4 ـ بنابر احتياط وجوبى نمى توانند تصرف كنند مگر اينكه به حاكم شرع رجوع بنمايند.
اگر گذاشتن لولب يقينى نباشد كه نطفه تلقيح شده را مى كشد گذاشتن آن جايز است و لكن چون گذاشتن آن لازم گرفته كه نگاه به عورت نموده و آن را لمس نمايد لذا اقدام كردن به آن جايز نيست مگر اينكه احتياج و ضرورت آن را ايجاب نمايد.
