اگر فقير باشد و خمس را به او داد، كه مال او باشد بر او واجب نيست كه به فقيرتر از خودش بدهد، امّا اگر خمس را به او بدهد كه به محتاج تر برساند آنوقت لازم است آن را به آنكه فقيرتر از خودش هست بدهد.
اين از اسراف نيست حدّاكثر اينكه تجمّل مى باشد، آرى نسبت به بعضى از اشخاص اسراف است چونكه به شأن و حال آن شايستگى ندارد و در عرف از احتياجات او شمرده نمى شود.
اگر دهنده اى حق شرعى به طالب علم تصرف در آن را مطلق گذاشته و مصرف خاصّى را معيّن نكرده است ديگر حق ندارد از اهل علم پس از دادن آن به مستحقين مطالبه نمايد. امّا اگر معين كند مصرف آن را و يا اينكه از او بخواهد كه آن را به مرجع معيّنى برساند و يا بگويد كه قبض وصول از يكى از مراجع بياور و آن تخلف كند و به ميل خودش صرف نمايد آنوقت دهنده اى حق شرعى مى تواند مطالبه كند و همچنين اگر طلبه ادّعاى نمايندگى يكى از مراجع را نمايد و سپس نتواند اثبات كند در اين صورت هم صاحب حق مى تواند مطالبه نمايد.