نفقه واجب بر زن و فرزند در خصوص نشيمنگاه آنست كه نشيننده را بپوشاند و آن را از سرما و گرما و باران و همانند آنها نگهدارد، و امّا خوراك بدان سان است كه بدن به آن احتياج دارد و قوام بدن با آن مى باشد و پيوست به آن مى گردد نوشيدنى و لباس به مقدارى كه بدن به آن احتياج دارد و از آن لحاظ مورد اهانت قرار نگيرند، و براى خصوص زن نفقه هائى كه لذت بردن شوهر به آن بستگى دارد در صورتى كه از او آن را بخواهد، همانند نفقه زينت و شستن كه بر طرف كننده نفرت هست و مانند آن بلكه احتياط وجوبى آنست كه خرج غسل كردن را هم كه او سبب شده است بايد بدهد، امّا بيشتر از اين پس آن از وسعت دادنى است كه استحباب شرعى دارد، همانطورى كه از رفتار خوب حساب مى شود كه افراد خانواده اگر برتر از آنچه بر او واجب است از مال و خدمت از او متوقع باشند و او بر آورده نمايد.
بلى لازم است كه عدالت پيشنماز به هنگام نماز خواندن پشت سر آن احراز گردد و احراز يا با بيّنه (دو شاهد عادل) است و يا آن اندازه با آن افت و خيز كند كه علم به عدالتش بياورد، و يا به نيكو بودن ظاهر حالش بواسطه اى اينكه خوبى از او ديده شود و بدى از او به كسانى كه رفاقت و معاشرت مى كنند نرسد پى ببرد.
جايز نيست مگر اينكه زندگى مادر به آن وابسته باشد، بطوريكه امر داير شود ميان اينكه اسقاط جنين شود و يا مادر با بچه اش بميرد، وهم چنين اگر امر وابسته به اين باشد كه يا مادر زنده بماند و يا بچه زنده بماند، و زنده ماندن مادر از اهميت بيشترى برخوردار باشد.